Ως γονείς προσπαθούμε να προσφέρουμε πάντα το καλύτερο για τα παιδιά μας και είμαστε δίπλα τους να τα βοηθήσουμε σε ότι και αν μας ζητήσουν. Τα παιδιά , και ειδικότερα σε μικρές ηλικίες, έχουν χαρακτηριστεί- και όχι αδίκως- ως τα πιο χειριστικά πλασματάκια, δεδομένου ότι αντιλαμβάνονται πλήρως την αδυναμία που τρέφουμε στο πρόσωπο τους, και έτσι μας ζητάνε συνεχώς να κάνουμε πράγματα με τη δικαιολογία ότι «δεν μπορώ» ! Υπηρετώντας όμως συνέχεια τη δική τους τεμπελιά να αναλάβουν τις υποχρεώσεις τους, είτε αυτό λέγεται μελέτη ή απλά καθημερινά πράγματα όπως να μαζέψουν το δωμάτιο τους ή τα πράγματά τους, ωθούμε τα παιδιά σε μια κατάσταση που οι ειδικοί ονομάζουν MΑΘΗΜΕΝΗ ΑΒΟΗΘΗΣΙΑ.
Ξεκινώντας από τη μικρή ηλικία όπου το παιδί δεν μπορεί πραγματικά να κάνει πράγματα από μονο του, οι γονείς συνεχίζουν , από συνήθεια τις περισσότερες φορές, να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, φέρνοντας του το παιχνίδι του, τη τσάντα του και αργότερα κάνοντας τις εργασίες του σχολείου. Μπαίνουν δηλαδή σε ένα κύκλο όπου ουσιαστικά και τυπικά γίνονται υπηρέτες των παιδιών τους.
Οι συνέπειες μιας τέτοιας κατάστασης είναι απλά ολέθριες! Το παιδί πέφτει σε αδράνεια, γνωρίζοντας ότι ο γονιός θα κάνει τα πάντα για αυτό, και όταν αυτό δεν γίνεται , το παιδί γίνεται γκρινιάρικο , απαιτητικό και τελικά πραγματικά ανίκανο να κάνει το οτιδήποτε.
Αναρωτηθήκατε ποτέ για πόσα χρόνια θα μπορείτε να του λύνετε τις ασκήσεις του σχολείου? για πόσο καιρό ακόμα θα επαρκούν οι γνώσεις σας στην ξένη γλώσσα για να του γράφετε τις εκθέσεις? Αδιαμφισβήτητα κάποια στιγμή το επίπεδο γνώσεων του παιδιού θα ξεπεράσει το δικό σας και τότε τι θα κάνετε που δεν θα έχει μάθει να διαβάζει μόνο του? να λύνει μόνο του τις ασκήσεις μαθαίνοντας παράλληλα και από τα λάθη του και γίνοντας καλύτερος μαθητής?
Σαφέστατα και τα παιδιά θα κάνουν λάθη ή τουλάχιστον δεν θα τα κάνουν όλα σωστά. Θέλουν περισσότερο χρόνο από ότι οι ενήλικες για να εκτελέσουν απλά πράγματα, αλλά με τον καιρό μαθαίνουν να είναι και πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά. Όταν οι γονείς αναλαμβάνουν τα πάντα για τα παιδιά, είτε από ενοχή ή εξάντληση, είτε επειδή θέλουν απλά να γίνει κάτι πιστεύοντας πως αυτός είναι ο εύκολος τρόπος, δημιουργούν στα παιδιά εξάρτηση αντί για αυτονομία.
Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς?
Ενθαρρύνετε το παιδί να κάνει μόνο του πράγματα χωρίς να το αγχώνετε ή να το επικρίνετε.
Αναθέστε του μικρές καθημερινές δουλειές, όπως το να βάζει τα παιχνίδια του στις θέσεις του, τα ρούχα του στην κρεμάστρα, τα παπούτσια στην παπουτσοθήκη.
Δώστε του όσο χρόνο χρειάζεται.
Επιβραβεύστε το όταν κάνει κάτι σωστά. «Είδες που μπορείς και μόνος σου τελικά? τέλεια τα κατάφερες! Μπράβο σου!»
Αφήστε το να κάνει λάθη και απλά δείξτε του με υπομονή πως πρέπει να γίνει σωστά. Χρησιμοποιήστε φράσεις όπως « Μήπως θα ήταν καλύτερα αν το έκανες έτσι?» «Μήπως με αυτό τον τρόπο θα χρειάζεσαι λιγότερο χρόνο» και όχι «Μα καλά δεν βλέπεις? Τι είναι αυτά που κάνεις?» «Πως τα έκανες έτσι? Άστο θα κάνω πάλι εγώ για σένα!»
Η βοήθεια που θα του προσφέρετε θα πρέπει να έχει πάντα διδακτικό και καθοδηγητικό τρόπο, και όχι επιτακτικό. «Αν το κάνεις όπως σου έχω δείξει, θα δεις ότι είναι καλύτερα» και όχι «Κάντο για τελειώνουμε επιτέλους!»
Θα πρέπει τέλος να θυμάστε ότι αν εμπλέκεστε υπερβολικά στις υποχρεώσεις του παιδιού, το μόνο σίγουρο είναι στο τέλος θα καταλήξετε να έχετε ένα παιδί πλήρως εξαρτημένο από εσάς , ένα παιδί που δεν θα θέλει να αναλάβει πρωτοβουλίες γιατί πραγματικά θα βαριέται ή ακόμα που θα φοβάται και στο τέλος θα είναι ένας έφηβος με αισθήματα ανικανότητας.
Την επόμενη φορά λοιπόν που το παιδί θα σας ζητήσει να κάνετε κάτι για αυτό, απλά πείτε του «Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις μια χαρά! Είσαι αρκετά μεγάλος και μπορείς πια μόνος σου» και το αποτέλεσμα απλά θα σας εκπλήξει!